एक गावात एक जुने वडाचे झाड होते. कित्येक वर्षे ते झाड गावकऱ्यांना सावली, फळं आणि शांतता देत होतं. त्याच्या मुळांनी जमिनीला धरून ठेवलेलं, आणि त्याच्या फांद्यांवर कित्येक पिढ्यांनी विश्रांती घेतली होती.
एक दिवस गावात एक नवा सरपंच आला. त्याने गाव सुशोभीकरणाच्या नावाखाली एक योजना आणली – जुनं वडाचं झाड तोडून तिथे नवं कुंपण बांधायचं.
“हे झाड खूप जुनं आहे, त्याऐवजी आपण काहीतरी आधुनिक उभं करू,” असं त्याचं म्हणणं होतं.
गावकरी म्हणाले, “पण सर, हे झाड फक्त झाड नाही – हे आमचं संरक्षण आहे, आमचं आधारवड आहे. याने पावसाळ्यात निसर्ग थोपवला, उन्हाळ्यात सावली दिली, आणि कित्येक संकटांत आमचं रक्षण केलं.”
सरपंच म्हणाला, “ते झालं गेलं! आता नव्या नियमांनुसार चालावं लागेल. हे झाड जुनं आहे, ते आपोआप पडेल. नवं कुंपण उभं राहिलंच पाहिजे.”
अखेर, झाड तोडलं गेलं.
काही दिवसांनी गावात जोरदार वादळ आलं. गावाचं नवं कुंपण काही तासांत उध्वस्त झालं. पावसाचं पाणी घरांत घुसलं.
आणि तेव्हा गावकऱ्यांना आठवलं — ज्यांनी वर्षानुवर्षे पाय रोवून आपल्याला धरणारे मुळे दिले, ज्यांनी न कळतपणे आपलं रक्षण केलं — ते वडाचं झाड आपण न बोलता गमावलं.
—
बोध:
> “ज्यांनी आधार दिला, त्यांचं मोल फक्त गमावल्यावरच समजतं. पण काही हानी ही भरून न येणारी असते.”
